1 طراز محفل ایجاد میرزا احمد توئی که ملک جهان خالیت زمانند است

2 به پیش طبع تو چون قطره بحر عمان است به جنب علم تو چون کاه، کوه الوند است

3 جهان به نشو و نما از نسیم الطفات چنانکه نشو نبات از نسیم اسفند است

4 ز بیم قهر تو گر خصم خود فریدون است دلش به سینه چو ضحاک در دماوند است

5 نه آگه است زتاثیر خاک مقدم تو به آب زندگی آن کس که آرزومند است

6 ی فلان گنهم از ره وفا گفتی که: خاطرم نه چو پیش از تو شاد و خرسند است

7 از این خطای ندانسته سخت می ترسم چنان بدانی کاین بنده سست پیوند است

8 اگر چه دور زعفو است این گنه، از آن دلم به دام ندامت مدام در بند است

9 ولی به گفته ی شیرین دلکش (آذر) که در مذاق خردمند خوشتر از قند است:

10 «نیم زلطف تو نومید گر خطائی رفت گنه ز بنده و بخشایش از خداوند است»