طارت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1009

1 طارت الکتب الکرام من کرام یا عباد ایقظوا من غفله ثم انشروا للاجتهاد

2 جاء نا میزاننا کی نختبر اوزاننا ربنا اصلح شأننا اوجد به عفو یا جواد

3 اضحکوا بعد البکاء نعم هذا المشتکی قد خرجتم من حجاب و انتبهتم من رقاد

4 پارسی گوییم شاها آگهی خود از فؤاد ماه تو تابنده باد و دولت پاینده باد

5 هر ملولی که تو را دید و خوش و تازه نشد آب و نانش تیره باد و آتشش بادا رماد

6 خوابناکی که صباحت دید وز جا برنجست چشم بختش خفته بادا تا الی یوم المعاد