گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله از وحشی بافقی غزل 363

1 گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله ز بسکه بی تو خورم خون دل پیاله پیاله

2 خوش است بزمگه یار و نالهٔ نی مطرب ز دست یار کشیدن میان لاله پیاله

3 صفای خاطر رندان ز چله خانه نیابی به دیر رو که پر است از می دو ساله پیاله

4 بود علامت باران اشک خرمی ما شبی که بادهٔ روشن مه است و هاله پیاله

5 اگر به چشم تو دعوی نکرد از سر مستی چه شد که بر سر نرگس شکست ژاله پیاله

6 منه ز دست چو نرگس پیاله خاصه در این دم که لاله می‌دهد و می‌خورد غزاله پیاله

7 چگونه توبه کند وحشی از پیاله کشیدن که کرده‌اند به او در ازل حواله پیاله