1 تبارک الله از آن روی دلستان که تراست ز حسن و لطف کسی را نباشد آن که تراست

2 گمان مبر که شود منقطع بدادن جان تعلق دل از آن روی دلستان که تراست

3 بخنده ای بت بادام چشم شیرین لب شکر بریزد از آن پسته دهان که تراست

4 ز جوهری که ترا آفریده اند ای دوست چگونه جسم بود آن تن چو جان که تراست

5 ز راه چشم بدل می رسد خدنگ مژه مرا مدام ز ابروی چون کمان که تراست

6 چه خوش بود که چو من طوطیی شکر چیند ببوسه زآن لب لعل شکرفشان که تراست

7 بغیر ساغر می کش بر تو آبی هست ببوسه یی نرسد کس از آن لبان که تراست

8 اگر کمر بگشایی و زلف باز کنی میان موی تو گم گردد آن میان که تراست

9 چو عندلیب مرا صد هزار دستانست بوصف آن دو رخ همچو گلستان که تراست

10 صبا بیامد و آورد بوی تو، گفتم هزار جان بدهم من بدین نشان که تراست

11 بیا که هیچ کس امروز سیف فرغانی ندارد آب سخن اینچنین روان که تراست