ای دل گر از آن چاه زنخدان از حافظ شیرازی غزل 494

1 ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

2 هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش آدم صفت از روضه رضوان به درآیی

3 شاید که به آبی فلکت دست نگیرد گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی

4 جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح باشد که چو خورشید درخشان به درآیی

5 چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی

6 در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد وقت است که همچون مه تابان به درآیی

7 بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی

8 حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو بازآید و از کلبه احزان به درآیی