صوفیان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 497

1 صوفیان آمدند از چپ و راست در به در کو به کو که باده کجاست

2 در صوفی دل‌ست و کویش جان باده صوفیان ز خم خداست

3 سر خم را گشاد ساقی و گفت الصلا هر کسی که عاشق ماست

4 این چنین باده و چنین مستی در همه مذهبی حلال و رواست

5 توبه بشکن که در چنین مجلس از خطا توبه صد هزار خطاست

6 چون شکستی تو زاهدان را نیز الصلا زن که روز روز صلاست

7 مردمت گر ز چشم خویش انداخت مردم چشم عاشقانت جاست

8 گر برفت آب روی کمتر غم جای عاشق برون آب و هواست

9 آشنایان اگر ز ما گشتند غرقه را آشنا در آن دریاست