صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 صوفی از پرتو می راز نهانی دانست گوهر هر کس از این لعل، توانی دانست
2 قدر مجموعهٔ گل مرغِ سحر داند و بس که نه هر کو ورقی خواند، معانی دانست
3 عرضه کردم دو جهان بر دلِ کارافتاده بجز از عشقِ تو باقی همه فانی دانست
4 آن شد اکنون که ز ابنای عوام اندیشم محتسب نیز در این عیشِ نهانی دانست
5 دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید ور نه از جانبِ ما دل نگرانی دانست
6 سنگ و گِل را کُنَد از یُمنِ نظر لعل و عقیق هر که قدرِ نفسِ بادِ یمانی دانست
7 ای که از دفترِ عقل آیت عشق آموزی ترسم این نکته به تحقیق ندانی دانست
8 می بیاور که ننازد به گلِ باغِ جهان هر که غارتگریِ بادِ خزانی دانست
9 حافظ این گوهر منظوم که از طبع انگیخت ز اثرِ تربیتِ آصفِ ثانی دانست
معنی شعر:
دنیا ناپایدار است و ما انسان ها همه فانی و میرا هستیم. آن چیزی که از ما باقی می ماند نام و کارنیک و پسندیده است. از ظلم و بدی همنوعان، اطرافیان و زیردستان خود خودداری کن. قدر این ایام و روزهای خوب زندگی را بدان و عقل خدمت به دیگران را راهنما و سر لوحه ی امورات خود بکن.