صوفی از پرتو می راز نهانی از حافظ شیرازی غزل 48

1 صوفی از پرتو می راز نهانی دانست گوهر هر کس از این لعل، توانی دانست

2 قدر مجموعهٔ گل مرغِ سحر داند و بس که نه هر کو ورقی خواند، معانی دانست

3 عرضه کردم دو جهان بر دلِ کارافتاده بجز از عشقِ تو باقی همه فانی دانست

4 آن شد اکنون که ز ابنای عوام اندیشم محتسب نیز در این عیشِ نهانی دانست

5 دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید ور نه از جانبِ ما دل نگرانی دانست

6 سنگ و گِل را کُنَد از یُمنِ نظر لعل و عقیق هر که قدرِ نفسِ بادِ یمانی دانست

7 ای که از دفترِ عقل آیت عشق آموزی ترسم این نکته به تحقیق ندانی دانست

8 می بیاور که ننازد به گلِ باغِ جهان هر که غارتگریِ بادِ خزانی دانست

9 حافظ این گوهر منظوم که از طبع انگیخت ز اثرِ تربیتِ آصفِ ثانی دانست