چنین کردند از قومی روایت از صفای اصفهانی مثنوی 17

1 چنین شنیدم که لطف یزدان بروی جوینده در نبندد دری که بگشاید از حقیقت بر اهل عرفان دگر نبندد

2 چنین شنیدم که هر که شبها نظر ز فیض سحر نبندد ملک ز کارش گره گشاید فلک بکینش کمر نبندد

1 من پر کاه و غم عشق همسنگ کوه گران شد در زیر این بار اندوه و ایدل مگر میتوان شد

2 چون تیر با استقامت از قوس من بست قامت بی قامت آن قیامت قد چو تیرم کمان شد

1 اگر ندیدی دریا که جای اندر جوست بمن نگر که دلم جوی آب رحمت اوست

2 کدام جوی دل بینهایتم دریاست کدام دریا دریای بی بدایت دوست