زهی چمن ساز صبح فطرت‌، ‌تبسم از بیدل دهلوی غزل 879

1 زهی چمن ساز صبح فطرت‌، ‌تبسم لعل مهرجویت ز بوی‌گل تا نوای بلبل‌، فدای تمهید گفتگویت

2 سحر نسیمی درآمد از در، پیام‌ گلزار وصل در بر چو رنگ رفتم زخویش دیگر، چه رنگ باشد نثار بویت

3 هوایی مشق انتظارم‌، ز خاک گشن چه باک دارم هنوز دارد خط غبارم‌، شکستهٔ‌کلک آرزویت

4 به جستجو هر طرف شتابم‌، همان جنون دارد اضطرابم به زبر پایت مگر بیابم‌، دلی‌که گم کرده‌ام به کویت

5 ز گلشنت ریشه‌ای نخندد،‌که چرخش افسردگی پسندد چو ماه نو نقش جام بندد لبی که تر شد به آب جویت

6 به عشق نالد دل هوس هم‌، ببالد از شعله خار و خس هم رساست سررشتهٔ نفس هم‌، به قدر افسون جستجویت

7 به این ضعیفی‌ که بار دردم‌، شکسته در طبع رنگ زردم به‌گرد نقاش شوق‌ گردم‌،‌که می‌کشد حسرتم به سویت

8 ز سجدهٔ خجلت‌آور من‌، چه ناز خرمن ‌کند سر من که خواهد از جبههٔ تر من‌ چو گل عرق کرد خاک کویت

9 اگر بهارم توآبیاری‌، وگر چراغم تو شعله‌کاری ز حیرت من خبرنداری‌، بیارم آیینه روبرویت

10 کجاست مضمون اعتباری‌،‌که بیدل انشاکند نثاری بضاعتم پیکر نزاری‌، بیفکنم پیش تار مویت