زهی مالیده رویت از کمال‌الدین اسماعیل غزل 103

1 زهی مالیده رویت لاله را گوش بما میزد زهی خطّ و بنا گوش

2 لب لعل تو هر دم عاشقانرا پر از گوهر کند چون چشمها گوش

3 شود شیرین دهان تلخ کوشم گرم باشد حدیثی از تو فاگوش

4 کشم در حلقۀ زلف تو هر دم گرفته عقل و صبر و هوش را گوش

5 قدی چون سرو داری راستی را که هستم از میان جان دعا گوش

6 من از غم ناله در بسته چو بلبل دراگنده تو چون گل از حفاگوش

7 بگریه گوشمال چشم دادم که از چشمت چرا دارد وفا گوش؟

8 برقص آید دل اندر سینۀ من چو آواز توام آید فراگوش

9 ندارد بی جمالت دیده آبی نباشد بی سماعت با نواگوش

10 بقصد جان خلقی چشم مستت کمان ابروان آورده تا گوش

11 ز خطّ تو مثال از بنده فرمان ز زلفت حلقه یی وز جان ما گوش

12 بمن چشم خمارینت چه بگذاشت بعشق اندر ، زبان یا چشم یا گوش

13 ز تو این چشم دارم کز سر لطف دلم را داری از بهر خدا گوش