دست از دلم بدار که تابم دگر از فیض کاشانی غزل 329

1 دست از دلم بدار که تابم دگر نماند از بس سرشک ریختم آبم دگر نماند

2 تا چند و چند با دل خونین کنم عتاب گشتم خجل ز خویش عتابم دگر نماند

3 ای یار غمگسار دگر حال دل مپرس بستم زبان ز حرف جوابم دگر نماند

4 پندم دگر مده که نمانده است جای پند لب را به بند تاب خطابم دگر نماند

5 آسودگی نماند دگر در سرای تن بیزار گشتم از خود و خوابم دگر نماند

6 پایم فتاد از ره و دستم ز کار ماند پیری شتاب کرد و شتابم دگر نماند

7 دیریست درد میکشم از عیش روزگار در جام خوشدلی می نابم دگر نماند

8 در جست‌وجوی آب کرم بر و بحر را گشتم بسی بسر که سرابم دگر نماند

9 ای یار فیض برده ز باران صحبتم دامان بگش ز فیض سحابم دگر نماند