دزدید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2438

1 دزدید جمله رخت ما لولی و لولی زاده‌ای در هیچ مسجد مکر او نگذاشته سجاده‌ای

2 خرقه فلک ده شاخ از او برج قمر سوراخ از او وای ار بیفتد در کفش چون من سلیمی ساده‌ای

3 زد آتش اندر عود ما بر آسمان شد دود ما بشکست باد و بود ما ساقی به نادر باده‌ای

4 در کار مشکل می‌کند در بحر منزل می‌کند جان قصه دل می‌کند کو عاشقی دل داده‌ای

5 دل داده آن باشد که او در صبر باشد سخت رو نی چون تو گوشه گشته‌ای در گوشه‌ای افتاده‌ای

6 در غصه‌ای افتاده‌ای تا خود کجا دل داده‌ای در آرزوی قحبه یا وسوسه قواده‌ای

7 شرمی بدار از ریش خود از ریش پرتشویش خود بسته دو چشم از عاقبت در هرزه لب گشاده‌ای

8 خوب است عقل آن سری در عاقبت بینی جری از حرص وز شهوت بری در عاشقی آماده‌ای

9 خامش که مرغ گفت من پرد سبک سوی چمن نبود گرو در دفتری در حجره‌ای بنهاده‌ای