بهارست ای سرشک دیدهٔ از بابافغانی شیرازی غزل 479

1 بهارست ای سرشک دیدهٔ من رو به صحرا کن برای لاله‌رویان برگ سبزی چند پیدا کن

2 قبای نیلگون پوشیده چون سوی چمن آیی نشین و سوسن آزاد را بند قبا واکن

3 ز هر جانب بود در جلوه‌ای شاخ گل نرگس چه در حیرت فروماندی زمانی چشم بالا کن

4 نظر دارند سوی عاشقان چشمان خونریزش دلا درهای رحمت باز شد چیزی تمنا کن

5 چو اوراق شکوفه در چمن‌ها باد بگشاید فغانی گفتگوی دلبران ماه‌سیما کن