1 صحبت زیرکان چو بوی از گُل عظت ناصحان چو طعم از مُل

2 بی‌غرض پند همچو قند بُوَد با غرض پند پای بند بُوَد

3 در مشام خرد چه زشت آید هر نسیمی که نز بهشت آید

4 بهر اندام دادن اوباش دل چو سندان زبان چو سوهان باش

5 بشناسی ز راه دیدهٔ روح فاتحهٔ دین چو روی داد فتوح

6 وسعت آنجا که راه یزدانست تنگی اینجا که بندِ انسانست

7 انّ فی دیننا بخوان و بمان فی کبد را برآن و تیز بران

8 راه یزدان رهِ فراخ آمد گلشن و بوستان و کاخ آمد

9 هر مشامی کزین نسیم بهشت نتواند شنید باشد زشت