روح بخشی، ای نسیم صبحدم از شیخ بهایی مثنوی 7

1 آهنگ حجاز می‌نمودم من زار کامد سحری به گوش دل این گفتار

2 یارب، به چه روی جانب کعبه رود گبری که کلیسا از او دارد عار

1 تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی یک ذره از آنچه هستی، افزون نشوی

2 من عاقلم، ار تو لیلی جان بینی دیوانه‌تر از هزار مجنون نشوی

1 آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت و ز دیدهٔ خون گرفته، بیرون شد و رفت

2 روزی، به هوای عشق، سیری می‌کرد لیلی صفتی بدید و بیرون شد و رفت