صد غم ز غم پیاله ستاند از نظیری نیشابوری غزل 466

1 صد غم ز غم پیاله ستاند به یاد من صد غصه تیغ تیز کند در عناد من

2 گردد ز شیخ و برهمنم کار بسته تر در چین ابروی تو گره شد گشاد من

3 تسبیح و سجده از گل میخانه می کنم خاک مرادبخش برآد مراد من

4 پروای راهب و سر زنارم از کجاست باید به بت درست بود اعتقاد من

5 بعد وصال رخنه به کارم نمی کند از بس به عشق گشته قوی اتحاد من

6 بر آتشم خمار شراب تو آب ریخت جامی بنوش و دود برآر از نهاد من

7 چندی به حیله رفت «نظیری » به راه عقل هرگز بر آن ربوده نبود اعتماد من