گاه به رنگ مایلی‌ گاه به از بیدل دهلوی غزل 1889

1 گاه به رنگ مایلی‌ گاه به بوی بی ‌نسق دستهٔ باطلت که‌بست ای‌چمن حضور حق

2 تا تو ز حرص بگذری و ز غم جوع وارهی چیده زمین و آسمان عالم ‌کاسه و طبق

3 عمر شد و همان بجاست غفلت خودنمایی‌ات از نظر تو دور رفت آینه‌های ماسبق

4 پوست به تن شکنجه چید هر سر مو به خم رسید منتخب چه نسخه است اینکه شکسته‌ای ورق

5 در عمل محال هم همت مرد سرخ‌روست برد علم بر آسمان پای حنایی شفق

6 تحفهٔ‌ محفل حضور درکف عرض هیچ نیست کاش شفیع ما شود آینه‌سازی عرق

7 قانع قسمت ازل وضع فضولش آفت است مغز به امتلا سپرد پسته دمی‌ که ‌گشت شق

8 خواه دو روزه عمر گیر خواه هزار سال زی یک نفس است صد جنون‌، یک رمق است صد قلق

9 هرکس ازین ستمکشان قابل التفات نیست چشم‌ به هر چه وا کند بیدل ماست مستحق