گاهی از نگه به رخم خنده از اسیر شهرستانی غزل 270

1 من و بزمی که به مژگان نرسد خواب آنجا شود آرام می و ساغر سیماب آنجا

2 عندلیب چمنی گشته دلم کز نم اشک شعله داغ بود لاله سیراب آنجا

1 دل را بسوز و درد نهان را دوا طلب چون شعله از گداختگی توتیا طلب

2 وحشت طراز نرگس مستش بهانه جوست بیگانه شو از او نگه آشنا طلب

1 تا چند خبر پرسی از بی‌سروسامان‌ها دیوانه کجا باشد در کوه و بیابان‌ها

2 شوریده‌تر ای قمری آشفته‌تر ای مجنون او سرو گلستان‌ها من خار بیابان‌ها