گاهی از نگه به رخم خنده می کند از اسیر غزل 270

1 ز بسکه گردش چشم تو دیده مست مرا ز دل ربوده به غیر از تو هر چه هست مرا

2 ز خاکساری خود در طلسم آرامم نمی رسد چو غبار آفت شکست مرا

1 به امید کسی نگذاشت بیدادش دل ما را خدا اجری دهد در کشتن ما قاتل ما را

2 هوای معتدل کشت پریشان را نمی سازد ز برقی پرورد هر لحظه دهقان حاصل ما را

1 گردش چشم تغافل ساغر لبریز ما اشک گلگون است در راه طلب شبدیز ما

2 در شهادت رگ برآورده است هر مویی زتن نشتری دارد ز هر مژگان به کف خونریز ما