گاه آن آمد بتا کاندر خرابی از سنایی غزنوی غزل 427

1 تا تو زین منزل آدمی نروی دان که اندر گو سقر گروی

2 باش تا خلق را برانگیزند تا کیند از درون چنان خیزند

1 ویحک ای پردهٔ پرده‌در در ما نگران بیش از این پردهٔ ما پیش هر ابله مدران

2 یا مدر یا چو دریدی چو لئیمان بمدوز یا مخوان یا چو بخواندی چو بخیلان بمران

1 دنیی ارچه ز حرص دلبر تست دست زی او مبر که مادرِِ تست

2 گر نه‌ای گبر پس به خوش سخنیش مادرِ تست چون کنی به زنیش

1 آمد آن رگ زن مسیح پرست تیغ الماس گون گرفته به دست

2 کرسی افگند و بر نشست بر او بازوی خواجهٔ عمید ببست

1 خواجه در غم من ار گفت که چون بی‌خردان دین به دل کرده‌ای اندر ره دنیا لابد

2 دیو در گوش هوا و هوسش می‌گوید از پی کبر و کنی چون متنبی سد جد