گاهی ز هوای روز وصلیم نژند از بابافغانی رباعی 27

1 گل خود روی مرا بوی بنی آدم نیست آنچه من می طلبم در چمن عالم نیست

2 عیبم این است که دستم ز زر و سیم تهیست ورنه از تحفه ی دردم سر مویی کم نیست

1 دلگیرم از بزم طرب غمخانه‌ای باید مرا من عاشق دیوانه‌ام ویرانه‌ای باید مرا

2 از دولت عشق و جنون آزادم از قید خرد اکنون برای همدمی دیوانه‌ای باید مرا

1 دوش جان زندگی از چشمه ی حیوان تو داشت دیده آب دگر از چاه زنخدان تو داشت

2 دل بسی چاشنی ازچشمه ی نوش تو گرفت دیده چندین نمک از پسته ی خندان تو داشت