ای سهی سرو رهی و قد از رشیدالدین وطواط قصیده 11

1 ای سهی سرو رهی و قد خرامان ترا سجده برده مه گردون رخ رخشان ترا

2 بندگی کرده عقیق یمن و در عدن شب و روز از بن دندان لب و دندان ترا

3 صبح دم جامه چو در سرفگنی نشناسند خلق از مطلع خورشید گریبان ترا

4 بوستانیست همه پر گل و ریحان رویت هیچ آفت نرسد مرسادا گل و ریحان ترا!

5 روی پنهان مکن از چشم من ، ایرا که سزاست چشم چون ابر من از روی چو بوستان ترا

6 مردم از هجر تو وین حال بدان بیقین هر که چون من بچشد شربت هجران ترا

7 ای همه شادی آنروز که در زین دارند از پی گوی زدن ابلق یکران ترا

8 عاشقان رفته بمیدان تو نظاره همه در صف گوی زنان طلعت تابان ترا

9 پای آورده تو در مرکب و خلقی بدعا دست برداشته از بهر تن و جان ترا

10 گرددم عقل پریشان چو بمیدان بینم بر بن گوش سر زلف پریشان ترا

11 چون بگیری تو بکف قبضهٔ چوگان ، خواهم که زدل گوی کنم ضربت چوگان ترا

12 تاز گردت نرسد رنج ، من از دیده خویش سربسر آب زنم عرصهٔ میدان ترا

13 بگه باختن و تاختن ، از غایت حسن هیچ رونق نبود پیش تو اقران ترا

14 همچو گوی تو و چوگان تو خواهم دیدن اندر آن حال سر زلف و زنخدان ترا

15 من همه گریم و تو شاد ببازی مشغول که مبادا اثر غم دل شادان ترا!

16 چشم گریان مرا هیچ ملامت نکند گر شه شرق ببیند لب خندان ترا