پس از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 67

1 پس خبر کردند سلطان را ازین آن گروهی که بدند اندر کمین

2 عرضه کردند آن سخن را زیردست که فلانی گنج‌نامه یافتست

3 چون شنید این شخص کین با شه رسید جز که تسلیم و رضا چاره ندید

4 پیش از آنک اشکنجه بیند زان قباد رقعه را آن شخص پیش او نهاد

5 گفت تا این رقعه را یابیده‌ام گنج نه و رنج بی‌حد دیده‌ام

6 خود نشد یک حبه از گنج آشکار لیک پیچیدم بسی من هم‌چو مار

7 مدت ماهی چنینم تلخ‌کام که زیان و سود این بر من حرام

8 بوک بختت بر کند زین کان غطا ای شه پیروزجنگ و دزگشا

9 مدت شش ماه و افزون پادشاه تیر می‌انداخت و برمی‌کند چاه

10 هرکجا سخته کمانی بود چست تیر داد انداخت و هر سو گنج جست

11 غیر تشویش و غم و طامات نی هم‌چو عنقا نام فاش و ذات نی