تا ساز نفسها کم مضراب نگیرد از بیدل دهلوی غزل 1114

1 تا ساز نفسها کم مضراب نگیرد آهنگ جنون دامن آداب نگیرد

2 عاشق‌ که بنایش همه بر دوش خرابی‌ ست چون دیده چرا خانه به سیلاب نگیرد

3 بر پای توگر باز شود دیده مخمل چون آینه هرگز خبر از خواب نگیرد

4 چون ریگ روان در سفر دشت توکل باید قدح آبله هم آب نگیرد

5 بی‌کینه‌ام از خلق به رنگی‌که چو یاقوت مو از اثر آتش من تاب نگیرد

6 درویشی‌ من سرخوش صهبای تسلی است ساحل قدح از گردن‌ گرداب نگیرد

7 زین خواب گمان وا نشود چشم یقینت ازتیغ اجل تا به‌گلو آب نگیرد

8 غفلت به‌کمین دم پیری‌ست حذرکن کزپرتو صحبت به شکر خواب نگیرد

9 آخربه‌گهر محو شود پیچ وخم موج تا چند دل از عالم اسباب نگیرد

10 بیدل به عبادتکدهٔ عجزپرستی جز نقش‌کف پای تو محراب نگیرد