1 اینقدر اشک به دیدارکه حیران گل کرد که هزار آینه‌ام بر سر مژگان ‌گل کرد

2 عالمی را ز دل خسته به شور آوردم ناله‌ای داشتم آخر به نیستان گل کرد

3 نیست جز برگ ‌گل آیینهٔ‌ کیفیت رنگ خون من خواهد از آن‌گوشهٔ دامان‌گل کرد

4 گر چنین می‌کندم طرز نگاه تو هلاک سبزه خواهد ز مزارم همه مژگان‌گل‌کرد

5 ریشهٔ باغ حیا غنچه بهار است امروز زان تبسم‌که لبت‌کاشت نمکدان‌گل‌کرد

6 نتون داغ تو پوشید به خاکستر ما کچهٔ فاخته خواهد ز گریبان گل کرد

7 پرتوشمع فراهم نشود جزبه فنا رنگ جمعیت‌ ما سخت پریشان‌ گل ‌کرد

8 حیرتم‌گشث‌که دیروز به صحرای عدم خاک بودم نفس از من به چه عنوان ‌گل‌ کرد

9 سعی اشکیم‌، دویدن چه خیال است اینجا لغزشی بود ز ما آبله پایان ‌گل کرد

10 غیر وحشت‌گلی از وضع سحر نتوان چید هر که بویی ز نفس یافت پرافشان ‌گل کرد

11 اول و آخر هر جلوه تماشا دارد نقش پا گل‌ کن اگر آینه نتوان گل کرد

12 بیدل از منت دامان کشی تر نشدیم شمع ما را نفس سوخته آسان‌ گل‌ کرد