تا نکند درد رخنه در دل انسان از غبار همدانی غزل 70

1 تا نکند درد رخنه در دل انسان راه نیابد در او محبت جانان

2 تا نزنی عقده بر سلاسل گیسو جمع نبینی دل هزار پریشان

3 شرم کن آخر ز توبه های شکسته چند نخواهی شدن ز توبه پشیمان

4 صبح منوّر چگونه چهره گشاید تا نرسانی شب سیاه به پایان