دود برآمد ز دلم چون از بابافغانی شیرازی غزل 239

1 دود برآمد ز دلم چون سپند دور نشد از سر کارم گزند

2 آه که با طالع بد آمدم دود سپندم نکند ارجمند

3 عاشق دیوانه نداند که چیست طالع فرخنده و بخت بلند

4 پند مگویید که من عاشقم نیش زبانم نبود سودمند

5 سوختم این داغ جفا تا بکی پخته شدم آتش بیهوده چند

6 صید مرادی نفتادم بدام گرچه بهر سوی فگندم کمند

7 سوخت فغانی و مرادی نیافت آه از این مردم مشکل پسند