نسیم آهسته آهسته سحرگاه از فایز دوبیتی‌ 103

1 به زیر زلف مشکین عارض یار نمایان چون قمر اندر شب تار

2 چنان جلوه کند بر چشم، فایز که زاغی برگ گل دارد به منقار

1 دل و شوق و خیال و مهر هر چار کشانندم همی تا منزل یار

2 تو را این چار فایز دشمنانند از این خصمان به مردی خود نگه دار

1 نه چشم است آن که چشمانش ندیده ست نه گوش است آن که صوتش ناشنیده ست

2 ز فایز پرس حسنش پای تا سر که شبها رنج بی خوابی کشیده ست