باریک میان و نغز و طناز از صفای اصفهانی رباعی 13

1 اگر آن مرغ که رفت از بر من باز آید باز بشکسته پر روح بپرواز آید

2 مرغ باغ ملکوتست دل من که پرید بهوائی که اگر صعوه رود باز آید

1 شبی که دیده بدیدار دوست باز کنم دم سپیده ز خورشید احتراز کنم

2 بود وضوی من از آب چشم و طاعتم این که رو بقبله ابروی او نماز کنم

1 قومی بگرد کوی فنا راهبر شدند بر چشم دل کشیده و صاحب نظر شدند

2 صاحب نظر شدند که از دار اقتدار در کوی فقر آمده و خاک در شدند