شب و روز در ره تو من مبتلا از فیض کاشانی غزل 823

1 شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته تو گذر کنی نگوئی تو کئی چرا نشسته

2 ز تو کار بسته دارم دل و جان خسته دارم بدر طبیب عشقم بامیدها نشسته

3 چه شود همین تو باشی ره مدعی نباشد من و شمع ایستاده تو بمدعا نشسته

4 ز دو چشم نیم خفته باشاره نکته گفته که برد دل نهفته بکمین ما نشسته

5 بتو کی رسد نگاهم که ز زلف و چشم و ابرو برهش سلاح داران همه جابجا نشسته

6 بتو چون رسد فغانم چو پر از صداست کویت ز فغان داد خواهان که براهها نشسته

7 همه رنج و محنت و غم همه درد و سوز و ماتم سپه بلای عشقت چه بجان ما نشسته

8 ره خیر ا گر بپوئی دل خستهٔ بجوئی چو ملک چو حور بینی بدر دعا نشسته

9 چو ز دست فیض آید به جز از فغان و ناله چکنم بغیر زاری من در بلا نشسته