رسید وقت صبوحی بیار ساقی جام از جلال عضد غزل 173

1 رسید وقت صبوحی بیار ساقی جام به یاد بزم صبوحی کشان دُرد آشام

2 به طرفِ باغ برآرای بزم چون فردوس که باد صبح ز فردوس می دهد پیغام

3 بر آتش دل ما ریز آبِ چون آتش که کار سوختگان پخته گردد از می خام

4 بیار باده که ارباب ذوق را به صبوح گشایشی نشود جز ز پیر خلوت جام

5 مقام عشق مگو با خرد که ره نبرد درون بزمگه خاصّ و عام کالانعام

6 مقام عالی اگر جویی از خرابی جوی که ما به کوی خرابات یافتیم مقام

7 من از ملامت مردم ندارم اندیشه مراد چون نتوان یافت از ملال و ملام

8 کسی که کام دل از زمانه می خواهد همین که باده به کامش رسد رسید به کام

9 دل جلال به زنجیر عشق دربند است که کی خلاص شود مرغ بال بسته به دام