گه در غزلم سخن کشد جانب از فیض کاشانی رباعی 22

1 ای فیض بیا دلی بدریا انداز زین پستی خویش را ببالا انداز

2 یعنی ز کمال هر چه اندوختهٔ از سر بردار و بر ته پا انداز

1 در وصل تو میزنند احباب افتتح یا مفتح الابواب

2 چه شود گر بر تو ره یابند کم بقوا ناظرین خلف الباب

1 زمهر اولیاء الله شانی کرده ام پیدا برای خویش عیشی جاودانی کرده ام پیدا

2 رسا گر نیست دست من بقرب دوست یکتا زمهر دوستانش نردبانی کرده ام پیدا