گه در غزلم سخن کشد جانب از فیض کاشانی رباعی 22

1 تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را

2 بسوزد در تجلی و نسازد با تسلی دل ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

1 شبی رو بحق آر ای جان مخسب بنال از غم درد پنهان مخسب

2 ترا چارهٔ باید از بهر درد بسوز شبش ساز درمان مخسب

1 اگر فضل خدای ما بجنبش جا دهد ما را بعشق او دهیم از جان و دل فردوس اعلا را

2 بآب چشم و رنگ زرد و داع بندگی بر دل که در کاراست ما را نیست حاجت حقتعالی را