گه گه بجور از عاشی از بابافغانی شیرازی غزل 556

1 گشود چاک گریبان که یاسمین اینست نمود ساعد و گفتا در آستین اینست

2 من از حلاوت خطش کنایتی گفتم لبش بخنده در آمد که انگبین اینست

1 باران و موج آب و می و روز عشرتست از هر طرف که می نگرم دام صحبتست

2 بوی بهار مژده ی فردوس می دهد وین خوبی هوا اثر لطف رحمتست

1 گل خود روی مرا بوی بنی آدم نیست آنچه من می طلبم در چمن عالم نیست

2 عیبم این است که دستم ز زر و سیم تهیست ورنه از تحفه ی دردم سر مویی کم نیست