گه به لطفم می‌نوازد از بابافغانی شیرازی غزل 300

1 گه به لطفم می‌نوازد گه به نازم می‌کشد زنده می‌سازد مرا آن شوخ و بازم می‌کشد

2 نازنین من کجایی وه که در راه امید دیدهٔ محروم، از اشک نیازم می‌کشد

3 گر نگریم می‌شود خوناب‌ها در دل گره ور بگریم خندهٔ آن عشوه‌سازم می‌کشد

4 هرشب از افسانهٔ غم گیردم خواب اجل آخر این افسانهٔ دور و درازم می‌کشد

5 گر نمی‌بینم دمی روی تو ای چشم و چراغ گریهٔ جان‌سوز و آه جان‌گدازم می‌کشد

6 در غمش چون می‌شوم با نالهٔ نی هم‌نفس دل‌نوازی‌های آن مسکین‌نوازم می‌کشد

7 چون فغانی هر نفس می‌سوزم از داغ نهان گر کشم آهی ز دل افشای رازم می‌کشد