شنو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1237

1 شنو پندی ز من ای یار خوش کیش به خون دل برآید کار درویش

2 یقین می‌دان مجیب و مستجابست دعای سوخته درویش دل ریش

3 چو آن سلطان بی‌چون را بدیدی غنی گشتی رهیدی از کم و بیش

4 چو اسماعیل قربان شو در این عشق ولی را بنده شو گر نیستی میش

5 چو پختی در هوای شمس تبریز از این خامان بیهوده میندیش