1 شها ، قدر تو از فلک برترست ستاره جناب ترا چاکرست

2 تویی شاه عالم، و لیکن بعلم نهاد تو خود عالمی دیگرست

3 حسامی تو در دفع یاجوج مرگ جهان را به از سد اسکندرست

4 تو آن جوهری در معالی و مجد که نه چرخ اعراض آن جوهرست

5 من چون رأی تو اختر ثابتست نه چون قدر تو گنبد اخضرست

6 بقای تو آسایش عالمست لقای تو آرایش کشورست

7 ز موج کف گوهر افشان تو همه صحن آفاق پر گوهرست

8 عجب نیست از دست تو موج در که دست تو دریای بی معبرست

9 ازان نیزهٔ چون دم کژدمت چو کژدم عدو دستها بر سرست

10 وزان خنجر همچو ناب نهنگ مخالف بکام نهنگ اندرست

11 ایا پادشاهی که انصاف تو جهان را بنیک و ببد داورست

12 به غیرت زالفاظ تو لؤلؤست بحیرت ز اخلاق تو عنبرست

13 کهین پایه از قدر ولای تو بر از هشت گردون و هفت اخترست

14 در اندوه درگاه میمون تو نه خوابست من بنده را ، نه خورست

15 زتف دل و از نم دیدگان لبم خشک و رخسارگانم ترست

16 بظاهر من از رندگانم و لیک مرا مرگ ازین زندگی خوشترست

17 چو ماندستم از حضرت تو جدا مرا زندگانی چه اندر خورست؟

18 بمان جاودان ایمن از نایبات که یزدان تو را حافظ و یاورست

19 ترا باد نصرِة که مطلوب تو همه نصرة دین پیغمبرست