تیز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1400

1 تیز دوم تیز دوم تا به سواران برسم نیست شوم نیست شوم تا بر جانان برسم

2 خوش شده‌ام خوش شده‌ام پاره آتش شده‌ام خانه بسوزم بروم تا به بیابان برسم

3 خاک شوم خاک شوم تا ز تو سرسبز شوم آب شوم سجده کنان تا به گلستان برسم

4 چونک فتادم ز فلک ذره صفت لرزانم ایمن و بی‌لرز شوم چونک به پایان برسم

5 چرخ بود جای شرف خاک بود جای تلف بازرهم زین دو خطر چون بر سلطان برسم

6 عالم این خاک و هوا گوهر کفر است و فنا در دل کفر آمده‌ام تا که به ایمان برسم

7 آن شه موزون جهان عاشق موزون طلبد شد رخ من سکه زر تا که به میزان برسم

8 رحمت حق آب بود جز که به پستی نرود خاکی و مرحوم شوم تا بر رحمان برسم

9 هیچ طبیبی ندهد بی‌مرضی حب و دوا من همگی درد شوم تا که به درمان برسم