شمس و قمرم سجده از ادیب الممالک فراهانی غزل 114

1 شمس و قمرم سجده نمودند سحرگاه کی یوسف مصری تو برون آی از اینجاه

2 می ریخت از آن شمس و قمر نجم و ثریا و آن نجم و ثریا چو دو صد عارف آگاه

3 با من به زبان آمده گفتند که ای طفل مادر ز چه افکند زبونت به سر راه

4 اکنون ز سر خاک برندت سوی افلاک اینک ز تک چاه برندت به صف چاه

5 چون مادرت افکند به خواری بسر ره آمد پدرت تا بردت جانب خرگاه

6 بگرفته برای تو یکی دایه زیبا رویش چو دو خورشید و دو پستانش چو دو ماه