شاها در جهان عرصهٔ در گاه تو باد از وحشی بافقی رباعی 17

1 وقت برقع ز رخ کشیدن نیست رخ بپوشان که تاب دیدن نیست

2 بر من خسته بین و تند مران که مرا قوت دویدن نیست

1 خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را

2 خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را

1 بار فراق بستم و ، جز پای خویش را کردم وداع جملهٔ اعضای خویش را

2 گویی هزار بند گران پاره می‌کنم هر گام پای بادیه پیمای خویش را