شاها هر چند وایه جوی آمده ام از غالب دهلوی رباعی 77

1 جیب مرا مدوز که بودش نمانده است تارش ز هم گسسته و پودش نمانده است

2 سرگرمی خیال تو از ناله باز داشت دل پاره آتشی ست که دودش نمانده است

1 منع ز صهبا چرا باده روان پرور است خوف ز عصیان عبث خواجه شفاعتگر است

2 پرتو مهر و مه است نور به چشم اندرون گر چه بود در قدح اصل می از کوثر است

1 غمت در بوته دانش گدازد مغز خامان را لبت تنگ شکر سازد دهان تلخ کامان را

2 قضا در کارها اندازه هر کس نگه دارد به قطع وادی غم می گمارد تیزگامان را