1 شاها سموم فاقه نهالی من بسوخت آبیم ده ز لطف که پروردهٔ توام
2 گر عالمم خراب کند غصه کی بود چون ز آب و خاک نطق برآوردهٔ توام
3 در دست چرخ ناکس چون من بسی است لیک زان است غبن من که به کس کردهٔ توام
1 چون شب بآفتاب رخ شاه داد جان یک رنگ شد قبای گهر بفت آسمان
2 آئینه دار صبح برآمد به صیقلی تا رنگ شام، پنبه گرفت از دل جهان
1 اقتدارش رایت خورشید بر گردون زده است بارگاهش خیمه جمشید بر هامون زده است
2 خاک درگاهش چو عقد گلستان از باد صبح آتش اندر آبروی لولوی مکنون زده است
1 ای آفتاب عالم روزت خجسته باد عالم بنو، ز ظلمت بیداد رسته باد
2 پشتی که جز بخدمت درگاه تو دوتاست الا به عذر پیری، در هم شکسته باد