1 ای شفیع صد هزار امت چو خاقانی به حشر بنده مرتد بود و بر دست تو ایمان تازه کرد

2 گر زبان او جنابت داشت از هر جانبی آن جنابت برگرفت اشکی که طوفان تازه کرد

3 چون زبان او به هفتاد آب خجلت شسته گشت بر درت هر هفته‌ای هفتاد دیوان تازه کرد

4 زین سفر مقصود امسالش تو بودستی نه حج کالامان گویان به درگاه آمد و جان تازه کرد

5 رفت زی کعبه که آرد کعبه را زی تو شفیع تاش بپذیری که او با توبه ایمان تازه کرد

6 پیش کعبه نفس حسی بهر قربان هدیه برد پیش صدرت جان قدسی کشت و قربان تازه کرد

7 این دو حرف از خون دل بنوشت و در خاکش نهفت نسخهٔ توبه است کز خوناب مژگان تاره کرد

8 پیش بالینت ز بس زرد آب کز مژگان بریخت زعفران سود و حنوط شخص یاران تازه کرد

9 پیشت از جان عود و ز دل عود سوزی کرده بود هم ز سوز سینه عطر عود سوزان تازه کرد

10 تا به استسقای ابر رحمت آمد بر درت کشت‌زار عمر فانی را به باران تازه کرد

11 عمر ضایع کرده‌ای دارد ز تو چشم قبول کز قبول تو قبالهٔ عمر بتوان تازه کرد

12 قدر آن داری که طغرای قبولش درکشی کانکه مقبول تو شد توقیع رضوان تازه کرد