1 سپهر قدرا بر درگهت «نظیری » را گمان نبود که بیند به کام دل دشمن

2 اگرچه دل که ز پیوند تو بریده شود به راحتش نتوان دوختن به صد سوزن

3 به عده تو نشستم پری وشی زادم که خاطرم به عطای تو بود آبستن

4 دمی به نظم جواهر کنار و کف بگشا که رشته زیر زبانم گسسته در عدن

5 دگر به سوی سخن زین غضب نمی آیی که من به دقت مدح تو درشدم به سخن

6 تو گر ز راه سخن در روی به مدحت خویش به آن زمان به طریق ادب برانم من