1 سپهداری برای کوتوالی بجائی قلعهٔ می‌کرد عالی

2 یکی دیونهٔ آمد پدیدار به پیش خویش خواندش آن سپهدار

3 بدو گفتا ببین کین قلعه چونست ز رفعت جفت طاق سر نگونست

4 ازین قلعه کسی کاعزاز دارد ببین تا چه بلا زو باز دارد

5 زبان بگشاد آن دیوانه حالی بدو گفتا تو مردی تیره حالی

6 بلا چون ز آسمان می‌افتد آغاز بقلعه می‌روی پیش بلا باز

7 بلای خویشتن چون تو تمامی بلائی نیز مطلب ای گرامی

8 ز خویش و از بلای خویش آنگاه خلاصی باشدت کلّی درین راه

9 که افتاده شوی و پست گردی نمانی زنده تا که هست گردی