خودسر ز عافیت به تکلف برید از بیدل دهلوی غزل 1741

1 خودسر ز عافیت به تکلف برید و بس آهی‌ که قد کشید به دل خط‌ کشید و بس

2 راه تلاش دیر و حرم طی نمی‌شود باید به طوف آبلهٔ پا رسید و بس

3 جمعی‌ که در بهشت فراغ آرمیده‌اند طی‌ کرده‌اند جادهٔ دشت امید و بس

4 دل با همه شهود ز تحقیق پی نبرد آیینه آنچه دید همین عکس دید و بس

5 ناز سجود قبلهٔ توفیق می‌کشیم زین‌ گردنی‌ که تا سر زانو خمید و بس

6 محمل‌کشان عجز، فلکتاز قدرتند تا آفتاب سایه به پهلو دوید و بس

7 عیش بهار عشق ز پهلوی عجز نیست در باغ نیز، شمع‌ گل از خویش چید و بس

8 ما را درین ستمکده تدبیر عافیت ارشاد بسمل است‌ که باید تپید و بس

9 هیهات راه مقصد ما وانموده‌اند بر جاده‌ای‌ که هیچ نگردد پدید و بس

10 خواندیم بی‌تمیز رقمهای خیر و شر از نامه‌ای که بود سراسر سفید و بس

11 رفع تظلم دم پیری چه ممکن است هرجا رسید صبح‌ گریبان د‌رید و بس

12 بیدل پیام وصل به حرمان رساندنی‌است موسی برون پرده ندیدن شنید و بس