خویشتن پاک دار بی‌پرخاش از رودکی سمرقندی مثنوی 14

1 بود اعور و کوسج و لنگ و پس من نشته برو چون کلاغی بر اعور

1 آفریده مردمان مر رنج را بیش کرده جان رنج آهنج را

1 تا کی گویی که: اهل گیتی در هستی و نیستی لئیمند؟

2 چون تو طمع از جهان بریدی دانی که همه جهان کریمند

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار