1 علم را دو پر گمان را یک پرست ناقص آمد ظن به پرواز ابترست

2 مرغ یک‌پر زود افتد سرنگون باز بر پرد دو گامی یا فزون

3 افت خیزان می‌رود مرغ گمان با یکی پر بر امید آشیان

4 چون ز ظن وا رست علمش رو نمود شد دو پر آن مرغ یک‌پر پر گشود

5 بعد از آن یمشی سویا مستقیم نه علی وجهه مکبا او سقیم

6 با دو پر بر می‌پرد چون جبرئیل بی گمان و بی مگر بی قال و قیل

7 گر همه عالم بگویندش توی بر ره یزدان و دین مستوی

8 او نگردد گرم‌تر از گفتشان جان طاق او نگردد جفتشان

9 ور همه گویند او را گم‌رهی کوه پنداری و تو برگ کهی

10 او نیفتد در گمان از طعنشان او نگردد دردمند از ظعنشان

11 بلک گر دریا و کوه آید بگفت گویدش با گم‌رهی گشتی تو جفت

12 هیچ یک ذره نیفتد در خیال یا به طعن طاعنان رنجورحال