ساقیا بر جگرم شعلهٔ از اقبال لاهوری زبور عجم 26

1 ساقیا بر جگرم شعلهٔ نمناک انداز دگر آشوب قیامت به کف خاک انداز

2 او بیک دانهٔ گندم به زمینم انداخت تو بیک جرعه آب آنسوی افلاک انداز

3 عشق را باده مرد افکن و پرزور بده لای این باده به پیمانه ادراک انداز

4 حکمت و فلسفه کرده است گران خیز مرا خضر من از سرم این بار گران پاک انداز

5 خرد از گرمی صهبا بگدازی نرسید چارهٔ کار به آن غمزه چالاک انداز

6 بزم در کشمکش بیم و امید است هنوز همه را بی خبر از گردش افلاک انداز

7 میتوان ریخت در آغوش خزان لاله و گل خیز و بر شاخ کهن خون رگ تاک انداز