ساقیا می ده که حرفی ز آن از فضولی بغدادی غزل 17

1 ساقیا می ده که حرفی ز آن دهان گویم ترا تا نکردم مست کی راز نهان گویم ترا

2 بس که از حیرت بود هر لحظه ام حال دگر حیرتی دارم که حال خود چه سان گویم ترا

3 کی توانم گفت حوری در لطافت یا ملک هر چه نتوان دید چون باشد که آن گویم ترا

4 ساعتی بر چشمه چشمم نمی گیری قرار زین روش می زیبد ار سرو روان گویم ترا

5 الفت جان را ثباتی نیست می ترسم ز هجر جان من از دل نمی آید که جان گویم ترا

6 شمع من یاد تو تنها نیست دور از طعنه می کنم ذکر بتان تا در میان گویم ترا

7 تا ز گردون نگذرد شبها فضولی ناله ات سگ به از من گر سگ آن دلستان گویم ترا