صنما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3139

1 صنما خرگه توم که بسازی و برکنی قلمی‌ام به دست تو که تراشی و بشکنی

2 منم آن شقه علم که گهم سرنگون کنی و گهی بر فراز کوه برآری و برزنی

3 منم آن ذره هوا که در این نور روزنم سوی روزن از آن روم که تو بالای روزنی

4 هله ذره مگو مرا چو جهان گیر خود مرا دو جهان بی‌تو آفتاب کجا یافت روشنی

5 همگی پوستم هله تو مرا مغز نغز گیر همه خشک‌اند مغزها چو نبخشی تو روغنی

6 اگرم شاه و بی‌توام چه دروغست ما و من و گرم خاک و با توام چه لطیفست آن منی

7 به تو نالم تو گوییم که تو را دور کرده‌ام که ببینم در این هوا که تو ذره چه می‌کنی

8 به یکی ذره آفتاب چرا مشورت کند تو بکش هم تو زنده کن مکن ای دوست کردنی

9 تو چه می داده‌ای به دل که چپ و راست می‌فتد و گهی نی چپ و نه راست و نه ترس و نه ایمنی