صنما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 767

1 صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد

2 ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد

3 ز صبا همی‌رسیدم خبری که می‌پزیدم ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد

4 به رخان چون زر من به بر چو سیم خامت به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد

5 هله ساقیا سبکتر ز درون ببند آن در تو بگو به هر کی آید که سر شما ندارد

6 همه عمر این چنین دم نبدست شاد و خرم به حق وفای یاری که دلش وفا ندارد

7 به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد

8 برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب چه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد

9 به چه روز وصل دلبر همه خاک می‌شود زر اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد

10 به چه چشم‌های کودن شود از نگار روشن اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد

11 هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت چه کند کسی که در کف به جز از دعا ندارد